Zelfs in zijn slaapkamer is het gehuil van het buurmeisje te horen. Gniffelend zet Joris de teddybeer op zijn bureau en pakt pen en papier.

Tuttige Wendy,

Wil je je knuffel terug?
Geef me dan al je snoep.
Anders maak ik meneer Ted kapot!

‘Dat klinkt niet zo aardig. Ik heb je toch niets gedaan?’
Joris kijkt op. De pen valt uit zijn hand. De teddybeer praat!
‘Je leeft?’ sputtert Joris.
‘Ja, natuurlijk,’ zegt meneer Ted. ‘En ik eis dat je me onmiddellijk terugbrengt naar Wendy!’
‘Ehh… nee!’ zegt Joris. Zijn stem trilt. ‘Ik ben veel groter en sterker dan jou! Jij moet naar mij luisteren.’
‘Ja ja,’ zegt meneer Ted met een scheef lachje. Hij kijkt rond in de slaapkamer, zijn blik blijft hangen op de voetbalschoenen in de hoek.
‘Zo te zien hou je van voetbal.’
‘Dat klopt, ik train elke week bij de Kleine Duivels.’
‘Weet je dat Wendy ook voetbalt? Elke zaterdag neemt ze me mee naar het veldje achter de supermarkt.’
‘Oh?’ zegt Joris. ‘Ik dacht dat ze dan naar vioolles ging.’
Hij ziet haar weleens lopen met haar muziektas.
‘Ja, eigenlijk moet ze daar naartoe. Maar haar juf is al weken ziek en dat heeft ze niet aan haar ouders verteld. Ze zag de buurkinderen op het veldje spelen en vroeg of ze mee mocht doen.’
Joris kan het zich moeilijk voorstellen: zijn nette buurmeisje, achter een bal aan rennend op het modderige veldje.
‘Echt waar? Maar daar komt haar moeder toch achter? Als Wendy vies thuiskomt?’
Meneer Ted glimlacht.
‘Wendy vertelt dan dat jij haar in de modder duwde toen ze terugliep van muziekles.’
‘Maar dat is een leugen! Ik heb haar nooit geduwd. Ik lach haar alleen maar uit omdat ze er altijd zo tuttig bij loopt.’
Meneer Ted schudt zijn kop.
‘Haar moeder weigert iets anders te kopen dan jurken. Terwijl Wendy het liefste een broek zou dragen. Ze wilde ook op voetballen, maar haar moeder stuurde haar naar vioolles.’
Al die tijd dacht Joris dat zijn buurmeisje verwend was, omdat ze elke dag snoep krijgt. Maar nu weet hij het niet meer zo zeker.
‘Dat is gemeen.’
‘Vind je? Jij lacht haar altijd uit. En je hebt mij van haar afgepakt. Is dat ook niet gemeen?’

Joris kijkt door zijn raam. Wendy staat voor de voordeur, starend naar de deurbel. Haar wangen zijn nog nat van de tranen. Joris zucht. Hij pakt meneer Ted en loopt de trap af om de voordeur te openen. Daar duwt hij de knuffel in de armen van zijn buurmeisje.
‘Sorry,’ zegt Joris. ‘Dat ik altijd zo lomp tegen je doe.’
‘Eh… dank je?’ zegt Wendy.
Joris schraapt zijn keel.
‘Volgende week heeft mijn voetbalclub een introductiedag. Wil je komen kijken? Ik probeer je moeder wel om te praten.’
Wendy staart hem aan.
‘Hoe weet je dat ik van voetbal hou?’ 
‘Meneer Ted zegt…’ stottert Joris. ‘Ik bedoel… de buurkinderen zagen je spelen op het veldje.’
Wendy glimlacht. Ze haalt een rol drop tevoorschijn.
‘Delen?’

Dit korte verhaal schreef ik naar aanleiding van de volgende schrijfopdracht:
Schrijf een kort verhaal van 500 woorden, onderwerp: dialoog bij een gijzeling.