Bloemenfee Rosie woont in een roos. Die groeit tussen andere bloemen, op een heuvel buiten de stad waar ook een fietspad langs loopt. Het zachte avondlicht valt door de rozenblaadjes. Neuriënd zet Rosie een versgebakken honingtaart op tafel. Morgen viert ze haar verjaardagsfeest, samen met bloemenfeeën Maddy en Viola. Als het begint te schemeren klimt Rosie met een kaarsje naar de top van de roos. Ze houdt ervan om nog even naar buiten te kijken voordat ze gaat slapen. Bij de bloemenhuizen van haar vriendinnen is het al donker. Een paar meter verderop houdt hun bloemenveldje op, daar staat het onkruid. In de brandnetel brandt nog een lichtje, daar woont onkruidfee Netel. Ze draagt altijd een gescheurde tuinbroek en loopt op blote voeten. Zij is niet uitgenodigd voor het feest. Een zwerver als haar past niet tussen sjieke bloemenfeeën. Rosie gaapt. Tijd om te gaan slapen! In bed dommelt ze al snel weg. Ze hoort niet de piepende fietsrem en de voetstappen in het gras. Zelfs als haar huisje begint te schudden wordt ze niet wakker.

De volgende ochtend kijkt Rosie verbaasd om zich heen. Waarom ligt alles overhoop in haar kamer? Ze klimt naar het dak van haar bloemenwoning. Er ontglipt haar een gilletje. Haar roos staat in een vaas. In een… mensenkamer! Een man staart naar haar. ‘Getver, er zit een insect in de roos.’
Hij pakt een vliegenmepper.
Flats! Net op tijd vliegt Rosie omhoog. Verderop is blauwe lucht, daar moet ze naartoe. Ze bonst tegen een raam. Hoe komt ze ooit buiten? Er klinkt een stemmetje. ‘Rosie!’
Aan de andere kant van het glas zweeft Netel. ‘Vlieg naar de voordeur en kruip door de brievenbus. Ik hou de klep voor je open.’
Flats! mept de vliegenmepper. Rosie duikt opzij, de huiskamer door en de gang in. Haar hart bonst luid. Bij de brievenbus perst ze zich met moeite door de harde borstels. Van de andere kant trekt Netel haar naar buiten. Hijgend vliegen ze weg van het mensenhuis. Rosie kijkt opzij. ‘Je hebt me gered! Maar… hoe wist je waar ik was?’
Netel grijnst. ‘Gisteren was ik nog laat op en zag ik hoe een fietser jouw roos plukte. Ik achtervolgde hem tot het huis.’
Ze landen bij het bloemenveld en Rosie kijkt bewonderend naar Netel. ‘Wat ben je moedig! Kon ik je maar uitnodigen voor mijn verjaardagsfeest. Dat was eigenlijk vandaag, maar nu heb ik niets meer. Geen thuis meer en zelfs geen taart.’
Ze staart naar de lege plek waar haar roos eerst stond.
‘En die dan?’ Netel wijst naar een gele roos. Rosie wordt er vrolijk van, hij is net zo fleurig als de zon. ‘Dat lijkt me een fijn nieuw thuis.’
‘Ik heb meubels over die je mag hebben,’ zegt Netel. ‘Zo kan je vandaag toch je verjaardag vieren.’
‘Wauw, dat is lief van je!’
‘Ik heb ook bramengebakjes en brandnetelthee. Genoeg voor je visite.’
Dankbaar pakt Rosie Netels hand.
‘Ik kan niet wachten om je voor te stellen aan mijn vriendinnen.’

Dit korte verhaal schreef ik naar aanleiding van de volgende schrijfopdracht:
Schrijf een kort verhaal van 500 woorden geïnspireerd door een ansichtkaart. 
Op de ansichtkaart die ik had gekozen zat een muisje in een bloem met een taart.